بازآفرینی گذشته در جعبه‌های کوچک

عکاسی که با عکاسی از صحنه‌های مینیاتوری پیچیده، صحنه‌های از دوره‌های تاریخی مختلف را دوباره خلق می‌کند

سب اگنیو، عکاسی است که همواره به دنبال تجربه‌های متفاوت و ترکیب هنرها بوده‌است. او در مجموعه Cube II محیط‌ها و کاراکترهای مینیاتوری پرجزئیاتی می‌سازد تا با عکاسی از آن‌ها حس‌وحال دوره‌های تاریخی مختلف را به بیننده منتقل کند. اگنیو با سفر به دوره‌های مختلف تاریخی سعی دارد سرشت و اشتباه‌های تکراری بشر را به تصویر بکشد. او قصد دارد با جلب توجه به مفاهیمی مثل ارتباط جمعی بیننده را به گفت‌وگو، تأمل و درون‌نگری وا دارد.

اگنیو می‌گوید: «بعد از اتمام Cube I به‌سرعت منبع الهام خود را برای Cube II، در بحران‌های جهانی‌ای که پیش رو داریم، پیدا کردم. بازتولید وقایع تاریخی – تکرار اتفاقات مشابه در تاریخ – به ایده اصلی این نُه عکس تبدیل شد. هر تصویر مبتنی بر یک دوره تاریخی است تا اتفاقات گذشته را بازتفسیر کند. و همه صحنه‌ها نیز با یک ترک در در دیوارهای اتاق‌ها با یکدیگر ارتباط دارند تا نشان دهند دنیای ما چقدر شکننده شده‌است و این‌که ما باید برای شکل دادن به یک آینده قابل‌تحمل، دست به عمل بزنیم.»

 

اگنیو با نزدیکی و پس‌زمینه‌ای که با سینما و تصاویر کامپیوتری دارد، سیاق عکاسی خود را تحت تأثیر هر دوی این حوزه‌ها می‌داند. او می‌گوید: «عکس‌های من بسیار روایی هستند و عاشق این هستم که فضاهای سینمایی و اغلب رویاگونه خلق کنم. بخش زیادی از وقت خود را صرف ساخت صحنه‌های خود و نورپردازی دقیق آن‌ها می‌کنم. بدون شک پیش‌زمینه‌ای که در گرافیک کامپیوتری دارم بسیار در خلق مجموعه Cubes کمک‌کننده بوده‌است که در آن صحنه‌های مینیاتوری را با کمک فناوری‌های نوین مثل پرینت سه‌بعدی ساخته‌ام.»

 

اگنیو این مجموعه را با Cubes I در سال ۲۰۱۸ شروع کرد که شامل نُه عکس با مفاهیم مرتبط با قطع ارتباط می‌شود. طبق گفته اگنیو، آن مجموعه، سوال‌هایی در ذهن بیننده درباره تنهایی، فردیت و قطع ارتباط بر می‌انگیخت.

اگنیو با ادامه مکاشفه درباره ارتباط عملی فصل جدیدی را با تمرکز روی ارتباط جمعی آغاز کرد. مفاهیم پایه Cubes II از همفکری و تحقیق بسیار درباره هر دوره تاریخی شکل گرفت.

اگنیو می‌گوید: «وقتی ایده مبهمی از این دارم که صحنه چگونه می‌تواند باشد، یک صحنه در یک نرم‌افزار سه‌بعدی می‌سازم. همه اتاق‌های مجموعه Cube II بازنمایی یک اتاق ۶ در ۶ با ارتفاع ۵ هستند (ابعاد واقعی اتاق‌های مینیاتوری ۵۰×۵۰×۴۰ است) که برای خلق حس‌وحال مثلاً یک کلیسا گوتیک، بسیار کوچک است. بنابراین امتحان کردن ایده به‌شکل اتودهای سه‌بعدی بسیار حیاتی است. سپس شروع به ساخت المان‌های صحنه مینیاتوری می‌کنم.»

 

اگنیو با توجه داشتن دیدگاه معماری تکه‌های صحنه را یا با دست می‌سازد یا با پرینتر سه‌بعدی که البته مدل‌سازی المان‌های سه‌بعدی را هم خود انجام می‌دهد. اگنیو می‌گوید: «بعد از رنگ کردن همه قطعات (با دست یا ایربراش)، صحنه را نورپردازی می‌کنم و دوربین خود را می‌کارم. ساخت صحنه معمولاً ۴۰ روز و عکس‌برداری نیز نیم تا دو ساعت طول می‌کشد. در نهایت، در استودیو از مدل‌های خود عکس‌برداری می‌کنم و و با انجام مراحل پس‌تولید عکس را کامل می‌کنم.»

نتیجه کار یک خطای دید خیره‌کننده است که بیننده را غوطه‌ور شدن در فضای تصاویر شکوه‌مند اگنیو دعوت می‌کند. اگنیو می‌گوید: «کار با صحنه‌های مینیاتوری لذت‌بخش و گاه یک کابوس زیباست.» طبق گفته او، اگرچه در این فرآیند سقفی برای خلاقیت وجود ندارد، اما بعضی از ایده‌ها ممکن است موقع ساخت به چالش‌های عظیمی تبدیل شوند. به‌عنوان مثال، «مکعب گوتیک» یا «مکعب باروک» به‌خاطر جزئیات فراوان در معماری، چالش‌های زیادی در طول مسیر برای او خلق کرده‌اند.

 

او در ادامه می‌گوید: «من خود را یک عکاس می‌بینم که از ابزارهای خلاقانه و فناوری روز استفاده می‌کند تا دیدگاه خود را به واقعیت تبدیل کند (و نه هنرمند ساخت مدل‌های مینیاتوری‌ای که از آنچه می‌سازد عکس می‌گیرد)، بنابراین اغلب اوقات این یعنی یادگیری استفاده موثر از این ابزارها. گاهی فرایند کار من می‌تواند آزاردهنده باشد، اما وقتی نتیجه نهایی را می‌بینم و هفته‌ها زمانی که روی ساخت یک تصویر گذاشته‌ام، مرور می‌کنم، به این نتیجه می‌رسم که واقعاً ارزش‌اش را داشت. در مجموع، وقتی هنرمند امروزی یاد می‌گیرد که فناوری را با آغوش باز بپذیرد، کارهایی که امکان انجام آن‌ها را خواهد داشت شگفت‌انگیز است.»

 

از نظر تجهیزات، اگنیو از یک دوربین Fujifilm GFX 100S با لنز ۳۰ میلی‌متری استفاده می‌کند تا بتواند جزئیات ریزی که در مدل‌ها هست شفاف و واضح ثبت کند. او در این باره می‌گوید: «جدای از دوربین، از ابزارهای مختلف دیگری برای ساخت صحنه‌های مینیاتوری استفاده می‌کنم؛ از جمله پرینترهای سه‌بعدی و دستگاه‌های برش لیزری در کنار ابزارهای سنتی‌ای مثل چاقو و چسب. از آنجا که نورپردازی بخش مهمی از صحنه‌های من است، ده‌ها فلاش دارم (برای صحنه‌های اندازه حقیقی) و نورهای ال‌ای‌دی (برای صحنه‌های مینیاتوری). در نهایت، از نرم‌افزارهای مختلفی برای خلق تصاویر استفاده می‌کنم، از جمله نرم‌افزارهای مدل‌سازی سه‌بعدی برای ساخت پیش‌طرح بصری ایده‌هایم و ساخت مدل برای پرینت سه‌بعدی.»

 

پژوهشی که اگنیو برای خلق Cubes II انجام داده‌است باعث گسترش دید او نسبت به معماری کلاسیک و تاریخ بشر شده‌است؛ تجربه‌ای که هنوز روشن‌گر راه اوست. اگنیو می‌گوید: «من درباره هر دوره تاریخی تحقیق زیادی کردم، درباره چیزهای خارق‌العاده و همچنین دهشتناکی نوع بشر با آن‌ها روبه‌رو شده‌است. هنوز با این‌که خود را یک تاریخ‌دان بنامم فاصله زیادی دارم، اما بدون شک کار من روی Cubes II به من کمک کرد تا تصویر بزرگ‌تری از تاریخ بشر داشته باشم و به کشف تشابهات اتفاق‌های زمان حال و گذشته بپردازم.»

 

داستان‌گویی هنرمندانه‌ای که در تمام آثار مجموعه Cubes II جاری است، باعث برانگیخته شدن حس تحسین بیننده نسبت به ترکیب زیبای معماری، نورپردازی، کاراکترهای سینمایی و کل ایده‌پردازی بصری در هر «اتاق» می‌شود. او در این بار می‌گوید: «اگرچه بحث زیبایی‌شناختی یک تصویر زیبا همواره تحسین من را بر می‌انگیزد، اما همیشه به‌دنبال احساساتی که یک تصویر می‌تواند ایجاد کند و داستانی که می‌تواند تعریف کند می‌گردم. یک عکس واحد می‌تواند صدها داستان مختلف بگوید و فکر می‌کنم این ویژگی عکاسی را بسیار هیجان‌انگیز می‌کند.»

 

اگرچه تشریح جزئیات فرایند خلق آثار توسط اگنیو ممکن است باعث کاهش تأثیرگذاری آن شود، دریافت بازخورد در آخرین آثار او در قالب مجموعه Cubes II اتفاق مثبتی بوده‌است. اگنیو در این باره می‌گوید: «من قصد ابهام‌زدایی از کار را ندارم و بدون شک هم نمی‌خواهم توجه‌ها را بیش از حد به فرایند خلق جلب کنم؛ من همچنان می‌خواهم تمرکز روی تصاویر نهایی، داستان‌گویی آن‌ها و ایده‌های ذهنی پشت آن‌ها حفظ شود. اما وقتی برای اولین بار محتوای پشت‌صحنه را منتشر کردم، دریافتم که نوع خاصی از جذابیت درباره فرایند ساخت وجود دارد که لزوماً در رقابت با خود تصاویر نیست.»

 

طبق گفته اگنیو، عکس‌های او قرار است به‌عنوان یک هنر دیده شوند و همیشه بعد از این‌که مخاطب جذب عکس شد، به‌اشتراک گذاشتن فرایند ساخت پشت هر اثر می‌تواند تجربه خوبی برای او باشد. در کل، بیشتر مردم مشتاق شنیدن یا خواندن درباره فرایند ساخت هستند.